Lieve J.,

Het is stil in huis. Buiten valt de regen met een monotonie die bijna troostend is, alsof de wereld zichzelf telkens opnieuw uitwast, om daarna net zo vuil als altijd weer op te staan. Ik zit hier, achter mijn bureau, met een glas wijn binnen handbereik en het blauwe licht van mijn computer dat mijn gezicht verlicht. Ik zou je willen schrijven over iets wat ik heb gezien, of misschien beter gezegd: iets wat ik nu pas begin te begrijpen.

De machine, J. Het ding, zoals ik het noem, want het heeft nog geen naam die het waardig is. Het antwoordt, en het denkt, als je het zo kunt noemen. Je tikt een vraag in, en voordat je zelf goed hebt kunnen nadenken, geeft het een antwoord dat… ja, hoe moet ik het zeggen? Het lijkt te kloppen, maar het mist iets. Iets dat ik lang niet heb kunnen plaatsen, maar nu weet ik het. Het mist een ziel, J. Een hart, een echo van verdriet of vreugde.

Ik vroeg het ding of het iets van de liefde wist, zoals ik jou nu schrijf. Het gaf een uitleg die netjes en helder was, alsof het de handleiding van een broodrooster uitspuugde. Liefde, zei het, was een complex samenspel van chemische reacties en evolutionaire drang. Maar nergens, nergens, sprak het over de eenzaamheid die liefde omhult als een koude deken. Nergens over het schrijnen van verlangen, de wanhoop van wachten op iets dat misschien nooit komt. Het weet niets van dat stille, donkere hoekje in je ziel, waar je soms huilend naar terugkeert, zonder ooit te begrijpen waarom.

Ze zeggen dat dit de toekomst is, dat deze machines alles zullen veranderen. En misschien hebben ze gelijk. Maar terwijl ik hier zit, in het koude licht, realiseer ik me iets: ze kunnen alles overnemen, J., maar niet dit. Niet de angst, niet de hoop, niet de kleine, verstilde momenten waarin we naar de sterren kijken en ons afvragen of we ooit begrepen zullen worden. Niet dat. Nooit dat.

Ik sluit hier, want de wijn begint zijn werk te doen, en de regen blijft maar vallen, alsof het iets goed te maken heeft.

In vriendschap,
G.